Seni Koklar Yalnızlığım

Bütün huylarınla, yılları, sana inanıp geçirdim,

İlk aşkımın mutluluğunda, geçmişleri bitirdim,

Birbirimizi tamamlarken, ilk yazında yitirdim,

Gece çöker yalnızlığa, seni koklar yalnızlığım!..

Pırıl pırıl hatıran, duygularımda kaldı ancak,

Aydınlığımın bitipte, ne bilirdim son bulacak,

Kalbimdeki burkulmalar, göğe nasıl ulaşacak,

Gece çöker yalnızlığa, seni koklar yalnızlığım!..

Konuşsaydı yüzüme keşke, yürekdeki eğrilikler,

Ezilmişler katında, sevgiler, çabalarım, iyilikler,

Kesip attın ilişkimizi, görüldü insaniyetsizlikler,

Gece çöker yalnızlığa, seni koklar yalnızlığım!..

Ayrılık basamağı tırmanırken, ne gördün önünde,

Talihimi seyretmek için, tuzak kurdun gönlünde,

Yüz çevirdiğin sevgilerime, hasret yazdın özünde,

Gece çöker yalnızlığa, seni koklar yalnızlığım!..

Aynalarda yüzerken gözün, aşkını duyuyorum,

Kirlense de düşlerim, hatıralarıyla uyuyorum,

Ay ışığı vurdukça cama, seslerini duyuyorum,

Gece çöker yalnızlığa, seni koklar yalnızlığım!..

Senin o gölgelerini, dokunamadan taşıyorum,

Hicran kazılmış bağrımla, hep seni yaşıyorum,

Ruhum gelir dile, der; “acı eşiğini aşıyorum”

Gece çöker yalnızlığa, seni koklar yalnızlığım!..

Yanım - yörem gölgen, içimde var dargınlığım,

Bütün geceyi içinde saklar, gönül kırgınlığım,

Derinden, pek derinden, sessizlik her anlığım,

Gece çöker yalnızlığa, seni koklar yalnızlığım!..

Veysel Kimene

Sevda Şairi

(Kemal Yenice)