Seni Onlara Vermeyeceğim

-kaç kere söyledim sana
kaç kere dillendirdim
ulan bu çok kollu, çok bakışlı, çok çığlıklı İstanbul
ulan bu her yanı kazınıp ardı belirmeyen İstanbul
ağır gelecek bize diye-

karanlık bir ayaz çiziyor eşkalimi

ellerim pinekliyor nicedir
-aranıyor-
senin o yurt ellerini
yerini biliyorum
biliyorum lakin bulamamalılar seni

yalın dolanıyorum
ince aynalar üzerinde
suretin kırılıyor ay parçalarında
eriyor bakışlarımın tutsaklığında
mum ağaçları
son bir kez yazabilsem
son bir kez
bölük pörçük mürekkeplerle
cesaret edemediklerimden
adına şiir demeye

şakaklarımı kanatıyor siren sesleri

bu yarım yamalak mutlu martılar
konuşabilir
bir simit uğruna
üç buçuk bacaklı mendebur maun masa
işte
yanına kaç ölümü oturttuğum masa
söyleyebilir
cilalanma uğruna
Yorgo'nun yorgun meyhanesi bile
kadeh kadeh göğü damıttığım
bir olup bilmem ne kadar
göğsüne kapandığım Madam Eleni ile
ihbar edebilir bizi

caymak istesem yapabilirdim
karmaşanın ortasında
mühürlü tren sesleri
sonsuz limanlara yol alan
gemilerin buğulu teni
otogarlarda
biraz sonra kalkacak
otobüslerin tereddütlü hali
ayartabilirdi çoktan adamı
şahittik ayartılanlara

sunu//

aranıyorum
tüm sokakları, tüm caddeleri, insanları
şarkıları, yaşamları, ölümleri, şamatası
hüznü, yası
açığımı kovalayacak İstanbul'un eminim
ki boşa çabaları
bende dahi değilken
seni onlara vermeyeceğim