Seni Seveni Sen de Sev

içeriği rehavet kaplı bir günceden okunuyordu bu satırlar
kenarı yırtık düşler sayfa sonuna yamalanıyor
denizin çeşitli fersahlarında arsızlaşıyordu

nispeten kırmızı sancılar
vursalarda gönül evimi ecnebi sokaklara kanarak
izbelerinde ölü kokmadıkça
korkular sarmıyordu etrafımı

sızısı bini aşarken henüz yola çıkmamış yolcunun sırtında
meyil ediyorken sen bana
ben sana
öteki yüz köşesi yalanlara sarılıyordu
raks ettikçe semada yıldızlar
uzaklaşıyordu kalbimdeki elin başka limanlara bakarak

meğerse zehir içirmişti yılan içine
çınarın gölgesi gelirken gövdene
dilin bitap düşmüş, ille de yalnızlık diye naralar atıyordu
gıyabında mahzun kalan gözlerin
katran karası caddelerin gürültülerine teslim oluyordu

bir kitap okunuyordu uzaktan
tuzaktan bir ip sallanırken
ve henüz hiç kimseyi sana benzetmemişken
pas geçmiyordu hayat güzün verdiği o acıyı
bana üzülüyordu şimdi bahtım
diyordu zavallım
zavallım

mecburen susan bir kuşu yanıma alıp
akibeti kararsız önsözün eşliğinde
kendime en uygun şarkıyı arıyordum

simetrik mezarlığın
gri kapı girişinde yokluğumu görüyordum

acaba gerçekten soyutlaşıyor muydum?
yoksa simgesel bir metnin
hiçbir şeyden ödün vermediği
çabasız
arsız
faydasız
cümlelerinde mi yenik düşüyordum?

bilmiyordum...

son günün
son yazısında bir not düşüyordum
bütün insanlara...

hey insan
seni
seveni de
sevmeyeni de
sev

bırak kötülük
hep geride kalsın...



25.06.12