Seni Tanırken

Mavi ile yeşilin kol kola
Gezdiği bu şehirde
Göçmen kuşları gibi hoyrat gönlüm
Gençliğimin tüm saflığıyla
Dört mevsim yeşile bürünen
Şehrin tüm sokaklarını
Yeşil bir pardüseye hapsedip gidiyorum
Tüm pencereleri kapatıp
Şehrin ışıklarını,
Gözlerinde seyre dalarken
İliklerine kadar ıslatan
Gün aşırı yapmurlara
Seni tanırken
Vurgun yiyen sevdalara
Tanık oluyordu
Kendi sonundan habersizcesine

Ve sen ilklerimin şehri oluyordun
İlk baş kaldırışımdın
İsyan şiirler söylerken
Şehrin yalnızlıklarına
İlk kanışım oluyordun
Katıksız ölüme salan gülüşlerine
Seni arıyordum,olmadığın yerlerde
Yahya Kemal'in
İstanbul'a olan sevdasında
Neşet Ertaç'ın
Dertli mızrabında
Dizeler notalar arasında
Seni aramakla meşguldüm
Ne zaman ki buldum
İşte o zaman kaybettim
Ne olmuştu gözlerindeki umuda
Ayrılık rüzgarlarında savrulup
Hüzün yağmurları gibi
Yağıyordu gönlüme
Her şey üşüyordu
Dilinden dökülen sözcükte

Can evinden vuruluyordu yüreğim
Sevda nöbetinde
Bir damla gözyaşı düşüyordu
Tarihin seyir defterine
Paramparça oldu diye
Aslında paramparça olsan sendin
Hayallerini,gençliğini bıraktın
Her bir parçada
Keşkeler kokluyorsun
Çaresizliğin çığ gibi düştüğü gecelerde
Ağlayacaksın için için
Ahımı aldın bir kere
Korkacaksın yalnızlığın
Korkunç kalabalıklarında
Beni düşüneceksin
Hani hayallerini yıktığın
Oyuncaklarını çaldığın beni
Ama emin ol
Sen ölümle meşgulken
Ben doğmakla meşgul olacağım.