Seni Unutmadık Hocam

seksendokuz baharı,biz umudun yolcusu.
umut karanlık zamanın,vazgeçilmez korkusu.
bulunmaz düşünce derde,gidilecek yolun doğrusu.
sorulurmu bilmem acep ,kimsesizlerin, sorgusu.



ankara sokaklarında bir garip,üç hayat yoldaşı.
yön bilmez,iz bilmez yoktur pişirecek, bir kap aşı.
insan dara düşünce ,neden olmuyor hiç arkadaşı.
bulamıyor yastığa koyacak,huzur içinde ,bir başı.


dedilerki,bir doktor ,umut dağıtıyormuş,gönüllere.
şifa buluyormuş insanlık,onun güzel ellerinde.
çaresizlerin çaresi, olu vermiş canı yürekten.
çalışırmış hiç bıkmadan,gece gündüz demeden.


bir değil bin hayat,bugün sana minnettar.
unutmaz seni hocam şifa bulan bu insanlar.
gün gelir bir gün ,seni tanımayan,kıymetini anlar.
sen üzülme hocam, boşuna değil o başındaki ,karbeyaz aklar.


bilmem sana nasıl öderim ,sana olan,minnet borcumu.
sensiz şimdi garibler,düzensiz, bir bağ bozumu.
karanlığın içinde insan ,kaybettiği huzuru bulurmu.
seni seven bu yürek,seni hiç unuturmu..



bu şiirimi benim ve ailemin üzerinde sayısız emeği olan sayın PRF DR..MEHMET HABERAL HOCAMA ARMAĞAN EDİYORUM.