Senin Gözlerin de Utanıyor mu Yokluğumdan

saçlarımı rüzgâr tarardı her gün
çiçeği burnunda
sevgi pıtırcığı
leyla idim o vakitler...


bir kısrak şaha kalkardı her an içimde
bir cebimde yıldızlar
diğerinde yakamozlar
sanırdım ki
o korkusuz Jan Dark benim


som altın denilen şey ne ki
bütün ırmaklar
bütün dağlar
bütün yollar
ve dahi hayat bendim...





yüzümü dayayıp hayalinin penceresine
gök'yüzünden soluklanmak istiyorum
sense
tutulmuş ay şeklinle
gölge misali düşüyorsun üstüme
karanlığından ürküyorum...



kış başlangıcı bak yine
kanım damarlarımdan çekiliyor
ve çöp tenekesinde kediler üşüyor
her ağlamaklı olduğumda
sigaramı emzik gibi
ellerimle bastırıyorum ağzıma
ağlamanın yasak olduğu
gözyaşının suç sayıldığı bu kentten sıkıldım
yoruldum zamanın ivmesinde...



biliyor musun
saçlarım artık hep toplu duruyor ensemde...



yüzümden şehirli bir kadın geçiyor
aynı anda
köylü bir kadın
bağdaş kurup oturuyor içimde
ben bu canın neresindeyim
hangi ben diğer yarıma ihanet içinde
bilmiyorum...



daha dün yolun başındaydık
şimdi
bir bakıyorum ki yolun sonundayız
ne ara yürüdük onca yolu
ne zaman tükendi umutlar
ne olur bir şeyler söyle
susma...



gözlerim elâsından utanır oldu yokluğunda
siyah bir zeytinin
buğusuna gizlenir gözbebeklerim
merak ediyorum sevgilim
senin gözlerinde utanıyor mu yokluğumdan
yoksa halâ eskisi gibi deli mavi mi?





03.11.2012