Senin Yağmurunda Islanamam

Hiç bir adam senin kadar sağlam vurmadı gönlümün bam teline
Ve
Hiç bir adam senin gibi şiir kokmadı yürekte..

Hafızaya düşen titrek insan
Sana yazdığım ilk sayfa gibi,hiçbir şey eksilmedi,tıpkı dün gibi

Dokun şimdi kalbe /çizgilerim bir uçurum
Kirli beden,yolar tozlu
Çırılçıplak yanan gözlerim bir alev

Bak şafak söküyor
Sensiz yokuşlar uzar,yollar uçurumlara uğrar

Yağmurun ayak sesinde uyanan kalbimin
Ağrı molalarında hiç doğmamış sancıları döküyorum sesimden
Yaralar senin susuşunla yaralanıyor

Dünyanın bütün taşları kirpiklerime biner,güneşlerin hepsi çöle iner
Elimde kalır ağıtların hepsi;kimse duymaz,kimse ağlamaz,kimse anlamaz

İnandığım her şey adına yasak sorular sordum kendime
Bütün denklemlerin bir bilinmeyeni ben oldum
Yaşamın bir düş penceresi olmadığını anlamayan bendim

Ne zaman seni anlatan bir söz çıksa ağzımdan/hüzün kokar yüreğim
Kirpiğimden süzülen bir damla düşer avuçlarıma,silinir bütün kahroluşlar

Ben seni ne zaman yazsam eksilir her kelime,her sözcük
Deli otlar boy verir içimde /ışığım söner
Hüzün sızar yürek yırtıklarımdan...

Ne zaman senden uzağa gitmek istesem/ görünmez bir ip dolanır bedenime
Yürek odamda başlayan yangın koca kente yayılır

Siyah perdeler çekilir gündüzlerime/tutulur bütün yollar
Mahkum uykularımda hep aynı rüya
Geceler kan tükürür ihanetine

Farklıydı bu masal/diğerlerine benzemeyen bir şeyler vardı bunun içinde
Farklı bir anlam katan farklı bir duygu benimkisi/dolu gibi gelir yağmurun üstüne

Susturdum tüm soluklanışlarımı
Yazdım sonbahar yaprağına en karasını sevdanın.. ve sustum
Avuçlarımda kederi eritip yürütürüm sandım /kimselerin bilmediği yerlere

Ben aslında direnemem yanlızlığın rüzgarına..Ziyan olur yüreğim vurur kendini çölün sıcağına
Koparır beni dalımdan sürükler martılar rıhtımına

Ve şimdi..
Susmalıyım artık
Gözlerimle sakladım söylenmeyecek tüm yetmez sözcüklerimi...
Bilirsin beni
Senin yağmurunda ıslanamam....