Senle Birlikte Çalmıştı Kapımı Mutluluk

Senle birlikte çalmıştı kapımı mutluluk.
Sen yokken heryer sessizdi.
Bir kuş bile ötmüyordu evimin etrafında...
Papatyalar küsmüştü güneşe.
Onlarda artık açmıyordu kucağını mutluluğa...

Kimseye rastlamıyordum
Yalnızlığım bile sırt çevirmişti bana.
Kağıdım , kalemim neyim varsa tükenmişti.
Ellerim de yorulmuştu.
Yazamıyordu artık...
Unutmuştu sanki ard arda gelen SEN'leri.

Bilmiyordum.
Ya bu aklımın bir oyunuydu bana.
Ya da hayatın çekilmez olan kaderi.
Ama artık geçti bunlar.
Sen gelince ;
Papatyalar,
Kuşlar,
İnsanlar , kucak açtı mutluluğa.
Sanki hepsi seni bekliyordu.
Kapının açılmasını , benim gülen suratımı bekliyorlardı.
Gerçektende öyle oldu İkiMayısGünü.
Kapı çaldı.
- Açtım.
Birde ne göreyim.
| SEN.

~ İçim içime sığmadı artık
SEN geldin ya bu kalbe.
Artık EKSİK olmaz MUTLULUK.