Senli Sensizlik

Bir not bırakmıştı masanın üzerine;

"İkimiz için daha da zorlaşmasın,
Ne ben, senli sensizliğe;
Ne de yokluğun, varlığıma alışmasın."

Hazırım, batır güneşi ayaklarımın altına,
kapında ziyan olsun gençliğim, hazırım.
El pençe divan, sancılarım.
Paha biçilmez zindanlarda, hükümlü zira, acılarım.

Tükenmişliğin dayanılmaz huzuru...
Gözün alabildiğine bir boşluk, yolun sonu.
Sözün bittiği yerde, kelimeler;
kulaklarımı parçalıyor, sessizliğin sükutu, susma !

Çığlıklarımı savurduğum uçurumda, zamanım;
savrulmak üzre sonsuzluğa, hazırım ki;
nazır tek yanım, derin bir huşuya, sıfır hasarla girmeye.

Kahra ziyan acılarım,
alabildiğine derin, karanlığım.
Geçmişini yorar zira;
gecemin güruhu, yokluğun.
Avuçlarım perişan ve alışan, yalnız acılarım.
Uzak, gökyüzünün mavisi gözlerinden.
Kimi, gitmek sancılarımın; kimi kalmak, huşuya yenik.
Aslında yokum varlığım, inanma !
Yenil, karanlığına.
Tek celsede, yorulmadan, aydınlıkla.