Sensiz Hayatın Külfeti

Sensiz hayatın külfeti
Beni bırak sensizlik şehrinde ışıkları söndür
Her yer karanlık olsun istemiyorum ayı
Sabah hiç olmasın güneş beni görünce doğmasın
Güller beni görünce açmasın
Bülbüller suskun kalsın haykırmasın sevdalarını
Bütün sevgiler benden kaçsın
Beni gören nasıl bir insan desin
Ben hiç aldırmadan karanlığım ile yola devam edeyim
Kaybettiğim seni yıldızlara sorayım
Gözyaşı dökeyim karanlıkta görmesin hiç kimse
Islanan elmacık kemiklerimi.
Durgun kalsın bedenim sensizliğe dayandı ya iki gün
Alışır herhalde aylara yıllara ve bir ömür sensizliğe
Haykıramıyorum seni güzelliğini her şeyini
Suçlu buluyorum kendimi
Şimdi haykırmakla la elime ne geçecek ki
Zamanında suskun suskun uzaktan bakmayacaktın.

Bu acı ne zaman biter
Bu gözyaşı ne zaman diner.

Kendime soruyorum her zaman
Bu rolünde neden bu kadar pasiftin
Neydi seni dizginleyen diğerlerinde ne farkı vardı onun
Cevap veriyorum yalancıktan bir gülümseme ile
Gülümsüyorum çünkü sen geçiyorsun konuşmamda
O diğerlerinde çok farklıydı
Belki söyleyemiyorum ama
Onun yanında iki yaşında başladığım
Konuşmayı unutuyorum
Avuçlarım ateşim kırk derceymiş gibi terliyor
Kalbim yerinden fırlıyor
Ama o hiç hissetmiyor şiirler yazdığımı onun için
Bilmiyor
Her gün kafamı yastığa koyduğumda saatlerce ağladığımı
Bilmiyor ve hiçbir zaman bilemeyecek
O cenazemde olmayacak o hiçbir zaman
Benim olduğum yerde olmayacak
O hep olmak istediği yerde olacak
Ben ise geceleri onsuzluğu yıldızlara aya anlatır olacağım ...