Sensiz İlk Günüm

Sensiz ilk günüm...
Bu sabah yalnızlığa,çok erken uyandım
Elim kolum tutmuyor,çok yanıyor canım,
Bakıyorum hüzünlü,yastığın boş kalan yanı,
Sanki ölmeden yaşıyorum,cehennem azabı.

Sensiz ilk günüm...
Güneşin saati ama,hala göğe yükselmemiş,
Ben ise biçare,dilim kal demeye yetişememiş,
Halim perişan,bir bitişin başlangıcını yaşıyorum,
Doktoru giden hastayım,düzeleceğimi sanmıyorum.

Sensiz ilk günüm...
Bu kalp denen zalim,senin sevgine çok alışmış,
Hızla geçmiş sanki yıllar,saçım sakalıma karışmış,
Zaman denen düşman,kellemin peşinde belli,
Bir ben biliyorum açtığın yare,kalacak hep yeni.

Sensiz ilk günüm...
Gittiğin an solmuş burada ki,bütün çiçekler,
Bir bütün olup saldırıyor,senden kalan resimler,
Aynalar bile hain,beni sensiz göstermez olmuş,
Fark edemedim,gözlerim kanlı yaşlarla dolmuş.

Sensiz ilk günüm...
Sinmiş ya kokun,evin her köşesine,her yerine,
Her an,her saniye,güzel silüetin hep peşimde,
Hadi ben biliyorum yine,hayatta tek gerçeği ama,
Sen nasıl inanıp da gittin canım,bensiz olacağına.

Sensiz ilk günüm...
Anahtar hala,benim gibi sürünen paspasın altında,
Bir gün belki dönmek düşer diye,kalbinden aklına,
Her sabah ben yine,boş yastığa bakıp ağlıyorum,
Sen aşksın,sevdasın hatayı hep bende arıyorum,
Son sözümdür ki,seni hala çok seviyorum.