Sensiz Uyandım

senden benden bahsediyordu sokaklar
ağlıyordu arkamızdan gökyüzü
seni sevdiğimi haykırırken
fısıldaşıyordu rüzgarlar
ve üzüntüden can veriyordu yere şiddetle
çarpan damlalar

güneş küsmüştü dünyaya
vakit sabaha karşıydı
yıldızlar çekilmişti temaşa
sabah oluyordu ama güneş yoktu
uzun zaman sonra
sensiz uyandım
deniz kıyısında yorgun yaşlanmış bir bankta

martılar firardaydı bu sabah
dalgalar yüreğimin sancısıyla artmakta
balıkçılar yoktu daha
ya geç kalmışlar yada erkenden kaçmışlar
sensiz uyandım bu sabah
işte böyle benim gibi
yalnız ve terk edilmiş
deniz kıyısında geçici konuklar tarafından
yıpratılmış
yaşlı bir bankta.
sensizim ama seni seveceğim
daima