Sensizliğe Mahkum Yüreğim

mum misali karanlık gecelerini aydınlatsam da eriyip tükenmesem
tutsam o narin incecik ellerini son nefesimedek bırakmasam
yar deyip sineme sarsam koklasam gül tenini doyamam
sevdan bedenimde oldukça sensizliği lügatime yazamam

vuslat umuduyla yanıp tutuşurken hasret dolu yüreğim
ömrünce hayal edip arzuladığın tek gerçeğin olmak isterdim
bilsemde başka sevda da huzur bulup mutlu olduğunu
kalbinin zerre kadar küçük bi yerinde olmak isterdim

rüzgar estikçe bahar kokardı pamuk saçların
son baharım oldu çattığın o kaşların
ok misali sapladığın ayrılık acısıyla kavruldu da bedenim
birkez olsun ah etmedi sensizliğe mahkum yüreğim