Sensizliğin İlk Zaferi

Özlemin sardı hasret penceremi.
Açtın yine sessiz maziyi.
Aratmadın ne mutluluğu ne acıyı;
Vurdun geçtin ansızın,
Anlamadın içimdeki sancıyı.
Mevsimler gibi soldum, görmedim ne yazı ne baharı.
Söyle hangi mevsimin yağmursuz çölleri beklemezdi rahmeti?
Ben hep bekledim seni.
Senin beni beklemediğin;
Rahmetine doymayan toprak gibi su gibi.
Namahremin benliğimin gölgesi;
kalbimde parlar yüzün
Bana resmeden neydi seni
hayalindeki beni sana çizen neydi o hüznün ismi;
Artık ne ismi kaldı ne de cismi.
Tek celsede ayrılığı istedin düşünmeden.
Gittin arkana bakmadan,
Duymadın tereddüt bile etmeden.
Bile, bile terk etmek sevmek mi oldu?
Sevip de acı çektim;
Adı aşk diye mi kondu?
Ağladım sızladım da;
Sen isteyince mi adı ayrılık oldu?
Hep istedin karşılıksız seviyorum derken
Kaç kere bekledin beni?
Gün sayıp da dert mi yandın?
Umursamadın, görmedin parçaladın.
Seviyorum dedin gözümü boyadın.
Çaresiz yüreğimi ağlarken ayıpladın.
Günleri karalara, hayalleri yarınlara sardın sarmaladın
Oysa senin için aşk;
Yalan rüzgârına kapılmış basit bir sandalın zor denizinde yüzmekmiş.
Ne hayal deniziydin benim için ne de başka bir şey
Hep zor denizlerde yüzdüm
Sen değil ihanetin boğazıma oldu düğüm
Şimdi ister evlenin
İster eğlenin gülün
Bu sensizliğin ilk zaferi
Benim için en büyük düğün bugün!