Sensizliğin Ne Kârı Kaldı Artık Ne de Kararı

/Gözlerinden yetim kalmışlığım tak etmişken c/ânıma.../

..
Seninle geçirdiğim günlerimin kirini pasını sızıyorum gönül imbiğimden..
Bugün kelimelerim başka bir yorgun..
Soluksuzum içli bakışlarının serap misali gözlerimin önüne serilişiyle..
Kimselerin çığlıklarımı duymadığı dağ başlarında ayyuka çıkıyor titrek sesim..
Ben mutluluğu da mutsuzluğu da seninle ezberledim..
Bazen çok kızıyorum kendime..
Madem bu kadar üzülecektin niye deli gibi sevdin.. diye..
Madem Küçük Bey'ini bu kadar çok özleyecektin neden vazgeçtin..?
Seni ve beni bu kadar perişan edeceğimi bilseydim inan ki sevmezdim..
Sükutumun sabır taşı çatladı..
Gözyaşlarım akmamak için kendilerini tutamıyorlar artık..
Yetti uzunca bir vakit seni unuttum rolünü oynamak..
Aklımdan adın geçtiğinde adının harflerini yabancı harflerle karıştırmak..
Ben doyasıya seni düşünmek istiyorum artık..
Yanağıma dokunduğun o heyecanlı anı..
Yanlışlıkla kolunu koluma çarptığın o unutulmaz anı..
Ben seni düşlemek istiyorum artık..!
Evet Küçük Bey; şimdi tam zamanı..
Bil ki sensizliğin ne kârı kaldı artık.. ne de kararı..(!!)


28.07.12 (sıfır.bir/on.dört) Cumartesi..