Sensizlik

Sensizlik ne ağır bir hüküm
prangası soğuk
susuzluğudur açlık
biraz da kırmızıdır dişleri

odam katran
odam zifir
odam karanlık

bir bacağı çatlak sehpanın
aynı terazide bile
denk değilken seninle
işi zor bir hamallık
işimiz zor
taşınabilir yük değil sensizlik...

Nerden esti bilmem
kaçak var pencerede
davetsiz bir rüzgar
ne garip
saçlarını mı savurdun bilmem
gözüme ilişen karçiceği
değil
tenime sinen yâr kokusu
buruk ve soğuk...

Üşüyorum
sonbaharın ardı sen oluyorsun
beklenen kış
Ellerimi ısıtıyorum nefesimle
ılık ve eksik

Tutamıyorum zamanı
tüm bekleyişlerimi savuruyor
sonbahar
düşüyor takvim yaprakları...

bir hükmü giydiriyorlar üzerime
sahipsiz ve sessiz...

d / ü ş ü y o r u m

gözü açık kalıyor sensizlik.