Sensizlik

Bir sonbahar günü hastane bahçesinde
Tükenen ömrümün son deminde yazıyorum

Ayrılığın acısı bir felaket oldu hayatımda
Terkedilmenin hüznünü yaşıyor yüreğim
Doktorlar son bir ümit diye tutuyorlar beni
Ben de son bir umut diye gelmiştim sana ama...
Biliyorum yok artık burda yerim
Yapamazdım zaten sensiz
Belki de sevmesini beceremedim,bilemedim
Halbuki senin kollarında vermek isterdim son nefesimi
Almadan canımı azrail
Son bir dokunuş olmalıydı ellerin
Belki belki yaşama döndürürdün yüreğimi

Bütün fonksiyonlarımı yitiriyorum
Düşünemiyor,hissedemiyorum
Kalp atışlarımı kontrol edemiyor
Nefes almakta zorlanıyorum

Biliyorum benim için son yakın
Hayatın son umudunu çekecek cigerim
Kalbimse son bir umut diye atacak
Ve ben sensiz bir yere
Seni beklemek üzere
Gözlerimi yumacağım yavaşça...