Sensizlik

Tutunmaktı belki o sarp karanlığın içinde umutsuzca sevgine
Işıktın yolumu bulamazken ışığım oldun hergece
hani vardıya gözlerime bakışın ellerimi tutuşun
tek düşmanım akıp giden zamandı sen bilmesende

Gidişin anlamsız yere terkedişin
hani nasıl derler anlamsız kaldı kelimelerim
sustum oysa düğüm düğüm olmuştu içim
gidişinden tek kalan düşüncelerim gözyaşlarım kederim

hani vardıya rüyalarımda uyurken bile seni sevişim
kalbimin senin için atması vardı ya
yanmıştı yüreğim sıcacık sevginle
umuttu işte bitmicek sandım bigün bile