Sensizlik Çöktü Sonra

Bir sözcük bir sözcük daha
Ekleye ekleye uzatmalıydım şiiri.
Yollar dolambaçlaşarak akıp gitmeliydi ötelere
Ağaçlar çoğalarak orman olmalıydı.
Şenlenmeliydi çocuk sesleriyle ortalık
Sen bir görünmeliydin ortalıkta
Bir şeftali dalı başını kaldırıp kirazlara göz kırpmalıydı.

Uçup gitmemeliydi sana söyleyeceğim sözler
Yazdıklarım silinmezdi hiçbir şekilde
Kol kola bize ait olan yerlere giderdik

Ben sana şiirler söylerdim durmadan
Sen gülümserdin dize dize
Alnından sarkan saçlar kapatmazdı gözlerinin ışımasını
Ele verirdi bakışlarını yine.

Saçmalardım belki sırasını şaşırırdı sözcüklerim
Bilemezdim neleri nasıl söyleyeceğimi.
Her defasında olduğu gibi yine aynı şeylerle başlardım söze
O ilk karşılaştığımız an var ya...
Sana ilk kez sarıldığımda ellerini tuttuğumda
Aklımı başımdan alıp da adını unuttuğumda...

Bir sözcük bir sözcük daha
Diye diye büyütmeliydim şiiri
Ne değin çok sözüm vardı sana tutuşmayı bekleyen

Bir kez olsun göstermedin yüzünü
Sesin çınlamadı bugün de kulaklarımda
Görünmez oldun,bilinmez oldun

Nereye eseceğimi kestiremeyen yelim sanki
Nerede taşacağımı bilmeyen selim sanki.

Yol arkadaşın değilim,elim sanki...



onbirnisanikibinonaltı