Sensizlik Ürpertiyor İçimi

Bana acıma,
bana sevmediğini söylesen yeter
çekip gidecek bir yerler bulurum kendime...
Ama beni bu kadar acıtma
ben bütün acımasızlıklara rağmen sevdim seni
bütün savaşlara, bütün ölümlere rağmen...
Yalnızlıktan korkmuyorum da
sensizlik ürpertiyor içimi,
olsun sevmediğini de söylesen yeter
gerekirse bir yerlere bırakırım leşimi...
Her türlü acıya katlandım
bu acı ölmek için az değil,
az olan sensin
zamanla hayatımda azaltıyorsun kendini
yüzünü, sesini, hayalini...
Ama bende hiç azalmıyorsun
miligram hep aynı, kanıma pompalanılan...
Nefesim kesilecek gibi oluyorum
sana aşık olduğumda da böyle olmuştum...
Şimdi ayrılığa çeyrek var saatimde
yelkovan sana ulaştığında gideceksin
korkmuyorum ölmek zamanı gelmişse
dedim ya sensizlik ürpertiyor içimi...
Bir toprak yığını da gömmez seni
sen ölümsüz olmuşsun bir kere şiirlerimde...
Yaşamak istediğim sensin ;
bir el kadar uzaktayken
şimdi aramızda kilo metrelerce yalnızlık
denizler kadar sensizlik
dağlar kadar uçurumlar var
gel de yaşa yaşaya biliyorsan...
Ay ışığım yok bu gece, yolumu aydınlatmıyor
belki o da benden vazgeçecek
senin gibi düşünüyor...
Gitme zamanı gelmişse
kabristanda yeni bir dünya yaratmalı insan
bir mezar kadar papatya yeter kendime,
ama gitme zamanı gelmişse
durmak anlamsız
her biletsiz sevdaya adımı yazdıramamaktan şikayetçiyim
yerim yok kalacak, sığınacak
bu yolculuk beni deniz yoluyla ulaştırır mı acaba
son kez vedalaşsaydım o bereketli sularla
martılarla, balıkçılarla...
ölmekten korkmuyorum da
sensizlik yine ürpertiyor içimi...