Sensizlik Ve Sessizlik

Zaman ve mekan kavramını yitirdiğim gecelerin karanlıklarında boğuluyorum.
Sessizliğimi bozan çığlıklarımı duyamamak kendimi çaresiz hissettiriyor.
Eski günlerimin gözlerimde beliren hayal meyal görüntüleri,
Sensizliğe alışma çabalarımı desteklerken;
Tekrar tekrar çalan şarkılar seni hatırlatıyor...

Gündüzlerime çağırdığım sevdalar, gecelerime çökmek için kapımda beklerken,
Zincirler vurup kepenkler çekiyorum yüreğimin camlarına...
Küçücük bir hücreye koyup üstüne kat kat kilitler vurduğum heyecanlarım,
Umutlarıma isyankar şimdi...
Sessizliği oynayan aşk, iki kapı ileriden bakarken,
Yüreğimin gardiyanları olan gözyaşlarımda boğuluyor...

Sensiz geçen günlerimin verdiği acıları unutmak istercesine,
Çentik atıyorum odamın duvarlarına tırnaklarımla...
Gecenin siyahında kaybolan düşlerime ışık tutan hayallerimin kendisiydin sen...
Seni an be an içimde yaşarken, kayıp gidiyordun bir türlü durduramadığım hayatımdan...

Zaman akıp giderken sensizliği içime işleye işleye,
Kendimi kaybettiğim mekanlarım var çaresizliğe gebe...
Hayatı seninle yaşamanın verdiği mutluluk bir kenarda gözlerime bakarken;
Sensizliğin getirdiği sessizliğe mahkum oluyorum istemeye istemeye...
Gidişlerine engel olamayışım seni sevmediğimden değil...
Önemli olan gittiğinde bile seni severek döneceğini beklemek...