Sensizlikle Ölemem

Yine sensizlik çöktü üzerime
Kalem beni eline al dedi
Ve yaz içindekileri sayfalara
İçinde kalmasın
Ben de onu dinledim

Sensiz rüzgar uğultularını işittim
Soğuktular, üşüdüm
Yalnızdılar, sıkıldım
Renksizdiler, sevemedim
Sensizlik bir tuhaf ediyor biliyorsun ya
İşte o tuhaflık bir yerlerimi ağrıtıyor
Ama işin tuhafı sen gelince
Ne bir ağrı ne bir başka şey
Sensizlik epey canımı sıkıyor

Parktaydım hani senle şu elele tutuşup
Kışın ortasında burunlarımız kıpkırmızı olana kadar
Banklarını çürüttüğümüz parkta
Başka sevgililer gördüm, imrendim
Eş olmuş kumrular gördüm, yem verdim
Simitçi çocuğu gördüm, simit yedim
Sensizlik bir tuhaf ediyor biliyorsun ya
İşte o tuhaflık kalbimi sızlatıyor
Ama işin tuhafı sen gelince
Ne bir sızı ne bir başka şey
Sensizlik beni bir garip ediyor

Ve yine içimden senle başlayan cümleler kurmak geçti
Sen geçtin
Seni yudum yudum içtim
Hiç doymadım, doyamam
Sensiz ne bir hazan ne başka bir mevsim
Benim en sevdiğim mevsim senli olan
Bazen ilkbahar
Yeni açan çiçekler de sen gibi kokarsa
Bazen yaz
Tabiat ana senden ilham almışsa
Bazen sonbahar
Yapraklar saçların gibi sararmışsa
Ve bazen de kış
Beni senden soğutamamışsa

Uzun lafın kısası
Ben sensizlikle doğdum
Sensizlikle ölemem