Seramoni

boşuna ağlama, senin hikayen değil bu

içinde veba ve veda geçen

bir mektuba basıl başlanırsa

öyle başladım, kaybetmeye tüm bahisleri

şimdi topacı kırılmış bir çocuğun hüznü için dönüyorum

sana değil, kendime değil, içimdeki çocuğun hikayesine

tanrı bilir ki sevmiştim bakışlarındaki gün ışığını

öpmüştüm ruhunu ruhumla uzun bir süre

bir idam mahkumun son isteği gibi istemiştim bunu

şimdi dağılmış bir şeyleri toparlamaya çalışırmışçasına

yerine koymaya çalışıyorum bir şeyleri

şimdi kendi sırtımı bıçaklarcasına intikam alıyorum

inancımı ihanete dönüştüren her şeyden

ve senden bahsetmek gerekirse

kalbimi yumruklayan bir boksöre

kanımla suladığım çiçekleri sunmaktan farksız

kanıyorum

beni öldüren her şeye...

boşuna ağlama, senin şiirin değil bu

depremde yıkılan bir apartmanın enkazından

bir ceset nasıl çıkarılırsa

öyle çıkıyorum aynanın karşısına

tanrım kim kökünden soktu parmaklarımı umudun toprağından

oysa sıkı sıkı tutmuşum ellerini

oysa yaşamak için sevmiştim

yüz hatlarındaki kır çiçeklerini

şimdi kıştan daha soğuk seninle yokluğumuz

ve şimdi biliyorum ki

hiçbir ateşte erimez aramızdaki bu buz

üşüyorum

boşuna ağlama sen, senin şarkın değil bu çünkü

benim intihar seremonim sadece...