Sesimde İsyan

kimseden medet ummuyorum artık
bırakın katil gecelerin koynunda ağlasın şiirlerim
benimde ellerim kirlendi bu toplumsal uykuda
onun için bende beklemiyorum artık
beklenilmesi gerekenleri
mekanlardan dışa taştı kapı ardındaki öfkem
kilitlerimi kırdım anahtarsızım
yüz hatlarımda arsız bir çizgi kaldı
bende suçluyuım inandığım değerler kadar
kırılsın gecenin ayazı
gündüzler sevişsin kırçiçekleriyle
menekşenin kokusu ellerime bulaşmasın
dikenlerin yurdunda gül olmak yok artık
kahkaha atsın artık yırtık gülüşler
sonunda muradları oldu artık

bütün kirlenmişliğiyle
bakire düşler kabusun tacizinde
yumağında niteliksiz sözlerin
aşkı fısıldarken göbekli şeref yoksunları
biraz daha şerefsizleşsinler
sonrada korkular yürüsün yüreklerine
çünkü düştükleri yerden bir gün kalkacak kahramanlar
en azından umut bunu gerektirir
kalkmasalar bile
kahramanların hayali bile güzeldir

pencere kenarında ağlayan kadın
ağlama artık
gözyaşını biriktirme avuçlarında
gülüşünü paylaş
senden uzaklaştığı kadar sende hayattan uzaklaş
yıkılmışsa eğer gönül köprülerin
mektup yaz
kalpten bir serzeniş sun
bunları yap
çünkü hala hayattasın ve yaşıyorsun

biliyorum
bütün kırmızı ışıklar ihlal edildi
sınırlar zorlandı hayat mektebinde
elleri kalem tutmuyor artık kızların
on yedisinde anne olacak
yıkılan gururuna
çalınan geleceğine inat
kırk yaşındaki kocasına
bir erkek evlat sunacak

ey hayat
güven sınırlarını çoktan aştın sen
bütün ihtimalleri bir bir tükettin
kurşun kurşun vurdun yüreklerimizi
dağıttın
yağmaladın
sonrada bir paçavra gibi kenara attın
ve kanadı varlığımız
kuşların yok oluşu gibi

bir göç başladı içimizden yeni bir maceraya
artık ne gözyaşına gerek var nede ağlamaya
kusura bakma hayat hepsi bukadar
sağa çek inecek var