Sesime Ses Ver
Kırlanğıç kanatlarından süzülürken zaman.
Geçen vaktin farkına neden varamaz insan.
Oysa daha dün çocuktum.
Doymamıştım hala ,
Ne evcilik oynadığım bez bebeğime,
Ne de mahalenin erkek çocuklarından üttüğüm,
Bir teneke dolusu misketlerime.
Kovalamasaydı akrep yel kovanı
Su gibi ğeçmeseydi zaman,
Ahh keşke olmasaydı şu akşamlar.
Ne aceleleri vardı, bir yeremi yetişeceklerdi sanki?
Çağımasaydı annem akşam ezanlarında.
- Kızzzz safiyeeee!!
Gözün kör olmasın senin emiiii ?
Kız sen akşamın olduğunu görmüyormusun ?
Şimdi baban gelecek yemek yiyeceğiz.
Hadi çabuk doğru eveeee!!
Oysa ben nasıl da kaptırmıştım kendimi,
Çarlinin melekleri,rindeki
Esmer Sabrina rolüme.
_ Ben yemek yemiyeceğimmmmm!!
Bana ne gelmiyorum,siz yeyin aneeeee!!
Bir suçlunun peşindeyim işim var,
Daha çok işim var anneeee!!
Sönmeydi kahrolası sokaklambaları.
O suçluyu yakalayacaktım belki de ?
Kaçırdım elimden ama,hadi neyse!!
Sen görmedin ama,
O küçük kızın büyüdü anne.
Senin yokluğunda ne fırtınalar esti,
Ne dehlizlerden geçti esmer Sabrina,n
Bir bilsen ?
İyi ki görmedin biliyorum üzülürdün.
Kıyamazdın esmer meleğine.
Ama hiç pes etmedim,
Tıpkı seni öğrettigin gibi.
Düştüğüm yerden bir avuç toprakla kalktım anne!!
Günler bir bir ardına düşerken gönül yurdumdan.
Günler geldi geçti ama,
Yüreğimi deldi geçti be anne!!
Umutlarla sardım,can kesiği yaralarımı,
Canım çok yandı içim acıyor anne.
Şafağı sökmeyen sancılı gecelerde
Yorğanı çekip başıma sessizce,
Sessizce ağladım anne!!
Her yeni doğan gün yeni bir umut demekti.
Avuç avuç biriktirdiğim topraklarıma,
Mavi umut tohumları ektim,
Esirğemedim bir yudum sevgimi.
Suladım,suladım,suladım.
Ama bir türlü toprağa kök salmadı.
Umutlarım boy vermiyor,
Büyümüyor, büytemedim anne!!
Artık eskisi gibi kararmıyor sokak lambaları.
Ama ben hala yakalayamadım o suçluyu.
Ne ektiğim umutlarım sürğün veriyor,
Ne de yürekteki sevdalarım.
Sanırım bu hayat oyununda
Sabrina,n rolunu oynayamadı anne!!
Haydi uyan da bir ses ver esmer meleğine.
Ama doğruyu söyle ne olur.
Yoksa bu oyunda ki suçlu,
Benmiyim anne!!
duygu ve gerçeklik dolu ayrıca hoş da bir benzetme kalbiniz e sağlık.👍
esmer Sabrina... ben de hiç kaçırmazdım o diziyi,
gerçekten de yüz hatlarınız benziyor şairim.. 🙂
şiire gelince ; sevimliliğindeki saklı hüznü hissettim ve naçizane bu ifadeler nesir olarak ele alınmış olsaydı çok daha zenginleşirdi diye düşündüm çünkü eminim bu döneme dair hala bitmemiş sözcükleriniz vardır...
ama tabi ki emektir, kutladım içtenlikle...
Sen görmedin ama, O küçük kızın büyüdü anne. Senin yokluğunda ne fırtınalar esti, Ne dehlizlerden geçti esmer Sabrina,n Bir bilsen ? İyi ki görmedin biliyorum üzülürdün. Kıyamazdın esmer meleğine. Ama hiç pes etmedim, Tıpkı seni öğrettigin gibi. Düştüğüm yerden bir avuç toprakla kalktım anne!! 😥😥 hüzün doluydu şiir ablam yüreğine emeğine sağlık 👍👍👍
Hayat bu işte. Keşke, keşkesi olmayan bir hayat yaşayabilsek. Ama imkansız. Şimdiye kadar da hiç kimse başaramamış. Silgisi olmayan hergün yaşadığımız bir hayat var. Birde silip değiştiremediğimiz alın yazısı.
Doğuşta hiç kimse suçlu değil. Hiç kimse kötü değil. Yaşadığımız hayat insanı suçlu yada kötü yapıyor. Karşılıklı ilişkisizlikler, anlayışsızlıklar bizleri hırçınlaştırıp kötü yapıyor.
Her şey herkesin kendi içinde mevcu, hazır bekliyor. Yaşadığımız o anda her şey oluşup gelişiyor. Sonradan yapılacak hiç bir şey de yok.
Dünya büyük bir sahne. Hayatta büyük bir oyun. Bizlerde ya oyuncu ya figüranız.
Ama çoğunlukla oyunu başkaları yazar. Bizler oynarız. Bu tiyatroda her zaman başarılı olmak kolay bir sanat değil.
İki yüzlüsü çok olan bir dünyada yaşadığımızı düşünürsek baş röl oyuncusu olmak çok zor.
Oyunuınu iyi sahneleyip iyi oynayanlar mutlu. Oynayamayanlar mutsuz.
Dolayısıyla bu sahnede mutlu olmak çok zor.
Onun için kimi ağlar. Kimi güler.
Allah hepimizi az ağlayanlardan eylesin.
Tebrikler çok güzel bir şiirdi.
Zaten sizin her şiiriniz güzel.
Cok guzel yasmisin canim siirini derin derin duygularinla ve icten yazmisin siirini icim gitti vallah... xx optuumm