Sessiz Ağıtlar

her sevdalı kuş, gökyüzünde kanat çırpar,
ama unutma, uçurumlar hep yukarıya baktırır.




gözlerin birer uçurum şimdi,
pervanelerin ateşine koşan bahtı kara sevdalılar gibi,
kusursuzluğun kanatları altında boğulan,
ve ben, her nefesimde yarım kalan bir masal gibi
parmak uçlarımda bir sancıyla,
kağıttan kuşların ardına saklanıyorum.


ellerim kesti beni,
senin dokunmadığın her harf, bir hançer yarası,
soğuk bir bıçak gibi içime işlemiş sessizlik,
ve ben sustukça, kağıttan kanatlarım kanıyor,
gözlerinin gölgesinde, sessiz bir ağıt yankılanıyor.


mutluluğun adını duymadım uzun zamandır,
çünkü her adımımda beklemek bir acıydı,
ve acılar,
sanki birer boş tas gibi önüme dizildi,
zamanın tadı bile kaçmıştı artık,
bir şifa değildi, bir zehir gibi damla damla akıyordu içime.


kedim yoktu benim,
bir dantel bile örmedim acıdan,
sadece kırık dökük heceler,
kağıttan kuşlara dönüştü,
uçsuz bucaksız gökyüzünde kaybolan.


boşluklar... ah, o derin boşluklar,
taşlara çarpan yağmurlu bir gün gibiydi,
avuçlarımda küllenmiş umutlar,
her beyaz, siyaha dönüşmeden önce
bir parça umudumu koparıp atıyordu.


güvercinliklere dair hiçbir şeyim kalmadı,
her kafes bir mezar şimdi,
her zindan, içimde yankılanan bir hüzün.
ve ben, güldüm mü hiç bilmiyorum,
çünkü her gülüş birer ölüm gibiydi,
kirpiklerim sessiz bir ağıtla kapanıyordu.


sen mi geldin, bir başkası mı,
artık ayırt edemem.
aldırmıyordum, çünkü her bakışta
kuşlarım cehenneme dökülüyordu.
evet, hep üzgündüm,
ve bu hüzün sıradan bir pazartesiye dönüşmüş,
hayatın kendisi gibi olağandı artık.


uçurumun kıyısında dans eden
bir çocuk gibi yorgun ve kırılgan,
hüznün soğuk elleriyle sarıldım,
hiç bu kadar aciz olmamıştı yüzün,
ama ben de aldırmadım.


annem gözlerimden anlardı sevdamı,
gençtim o zamanlar.
şimdi kimse tanımıyor aşkı,
ceplerde çürüyen sadakatle beraber,
öpüp başına koyan da kalmadı,
her şey gibi, aşk da soldu.


kelimelerim de çürüyor artık,
kağıttan kuşlar gibi,
gökyüzünde eriyen.