Sessiz Bir Ben...

Ben çıkmaz sokakların
Dar kaldırımlarında
Sevgiyi dilenen bir yetimdim
Bir dilenciydim görenlerin gözlerinde
Üzerimde yamalı bir pantolon
Ve yırtık ceplerinde sevinçlerimi taşıdığım eski bir ceket
Ayaklarım çıplaktı
Ve siyaha bulanmıştı
Elim
Yüzüm
Gözüm
Bazen çocukların neşesi
Bazen de umutsuzlukların misafiri oluyordum
Terk edilmiş
Pencerelerinde cam yerine hüzünlerin savrulduğu
Yıkık
Dökük
Viranelerde
Dalıyordum tüm sessiz uykulara
Aç oluyordum çoğu zaman
Ve bir çocuk şefkatinde arıyordum
Anne sıcaklığını
Koşuyordum
Bilmediğim
Adını duymadığım
Duyamamaktan sağır olduğum yalnızlıklara
Mir çekmişlerdi sanki gözlerime
Ve ben isteyerek görmüyordum baharın çiçeklerini
Yalnızdım
Açtım
Uykusuzdum
Yarı çıplak Koşuyordum
Koşuyordum
Kaçarak
Tüm yaşanmış gerçeklerin
Ardından...