Sessiz Çığlık ( Su Altında Konuşmak )

ne vakit ateş yağmurlarını dudaklarımıza sürdük masumiyet niyetine
ne vakit dinlemeyi bıraktık, kaotik aşkları durmadan, durmak bilmeden
geriye hep geriye taşıdık ortaçağ karanlıklarının ölümcül hataları ile
daha da geri gidip, sesleri umursamadık, oysa arzın merkezinde yaşıyordu
sesler, harfler, kelimeler, biz hepsini giyotine yolladık, yaptığımızı ihtilal saydık
Medusa taşa kesti işte o an en sevdiğimiz anları, anıları, biz gerçekten duyamadık
sesler çözüldü hiçliğe doğru

şimdi bir sen sesine
bir özlemin nefes sesine
pek çoğuna muhtacız

Istanbul, Istanbul değil artık
parklarında olan çocukların olmayan sesleri havayı boğuyor
havada iletişimsizliğin derin katliam izleri
uzaklarda bir balkonda, menekşeler intihar törenlerini yaşıyor
bir pikap boşa dönüp duruyor
iki kadeh hiç çarpışmıyor
gırtlağımız kurumuş sessizlikten
bir seni seviyorum bile diyemiyoruz uzun bir makamla
Istanbul, Istanbul değil artık
tarihi duyamıyorum misal
oysa her girdiğim köşesinde, tarihi duyardım önce
önce tarih seslenirdi bana
bak şu kırmızılı kadının bir sese ihtiyacı var
Yorgo'nun
Eftelya'nın
benim bir sese ihtiyacım var, yastığı kafama bastırıp
her şeyi duymak istiyorum yeniden

nehirler boşa akıyor artık
bir tren sesi duyulmuyor dağların arasında
dağlar rüzgarları doğurmuyor
vapurlar limanlara el pençe divan yaklaşıyor
karşısında itibarlı bir kıyı var misali
otobüsler
garlar
biletlerin yırtılma sesi
hiçbiri
hiçbiri yok
demek artık kalan
gidenden bihaber öyle bekleyecek, öyle
ağlamaklı
bazı şeyler değişmemiş desene

Istanbul, Istanbul değil artık
öyle büyük bir Istanbul sarhoşu olduğumuzda
attığımız naralar yok
denizin kenarından bir düş saklayıp gazoz şişelerine
bırakmanın tadı yok
adımlarımızın şık valsi
en acısı şiirler yok
milim milim saçlarımızın arasına sakladığımız şiirler
ya artık işte yaşamanın tadı yok

-bütün sesleri dinlememek yardımıyla
taammüden cinayetle suçlanıyoruz-