Sessiz Çiğliklarin Mektubu 4 (son)

düştü yine içerime kor gibi
sana yazma isteği..
inan bana
işin başlanğıcında
bin yıllık hasretimle gül toplayıp saçından
doyasıya koklamak gibi birşeydi
sana
ve de tüm insanlığa
kesitler sunabilmek
bu duvarın içinden..

yine de öyle,
okuman, duyman, öğrenip bilmen için,
yüreğinde sevdayı
yeşertip göze göze
dertleri silmen için
ne yapabilirim ki
sana yazmaktan özge..

sermayem... kağıt kalem,
emeğimi sorarsan...
uzun hikaye gülüm,
aklım, fikrim, yüreğim,
yüreğimdeki sevdam,
bir de
zavallı elim
hayaline tutunup
saçlarını okşayan..

ama öyle...
ama böyle....
yaşıyoruz bu dünyada ikimizde..
yaşıyoruz milyonların kanı ve kemiğiyle örülüp
ölümleri aklamak,
barışı,
kardeşliği,
sevgiyi yasaklamak için inşa edilen
duvarların yıkıldığı bir çağda..

ama bizin duvarlar bilmiyorum nedense
oynamıyor yerinden..
ve sanırım git gide
yükselecektir gülüm
nurlu ufuklar için atılan nutukları tek kulak dinledikçe..

buğün suskunluğumuzla yükselen bu duvarlar
geleceğin aydınlık
kavgasız günlerinde
taze bir gelin gib cilveyle nazla yürür,
namluda kurşun gibi
fırlatıp her taşını
kendi mimarlarının suratına tükürür...

sevgilim...
seni temin ederim..
sitem değim meramım..
yazmadan durulmuyor.
benimkisi sadece
hepimizin doğuştan
omzuna bindirilen
o
kocaman
büyük
yük..
bir yaşama tasası...
aslında bu değil midir
var oluşun yasası..
hiç te marifet değil
paslanmış kafalarda
kargaşayı ve kavgayı yaşatmak,
ve nefreti taşımak
köhnemiş yüreklerde..

aslolan,
içerde de,
dışarda da güzelim...
sevmek.... üretmek sevgiyle,
ve paylaşmak
insanca...
barışa
özgürlüğe
ve inanmak bilime...
kafa berrak,
yürek ak,
insan gibi düşünüp
adam gibi yaşamak...



havadan sudan bahanelerle susturulan
kalemlere selam olsun...