Sessiz Film

Çakmak, çakmak,
çakması, gereken gözlerini,
öyle,
mahzun,
öyle hüzünlü,
bir o kadar da mahcup,
Arnavut kaldırımlarına,
dikme be çocuk..!

Haydi kımılda !
şu boya sandığını da önüne yavaş yavaş çek bakalım..
Hem O arkasından baktığın,
çocuğa da imrenerek bakmayı da bırak artık...!
Bırak onun saçları biryantinli,
seninkiler kir pas içinde olsun,
onun tırnakları kısa, bakımlı,
seninkilerinin içinde boya parçacıkları dolsun..
hem onun ayakkabıları rugan seninki terlikse ne çıkar ?

Bırak kara gözlerini diktiğin,
kaldırımlar,
kimilerini dubleks,
tripleks evlere,
kimilerini de varoşlara götürsün !
sana ne !
sen önündeki sandiğa sahip çık !
haydi oyalanma ! iki fırça çek!
bir birlik kap emekli muhsin dayının cebinden..!

Bak hem uyarmadı deme !
gözlerini yere dikmeden bir ceylan gibi hızlı, bir aslan gibi çevik,
bir çita gibi hızlı olmalısın ama asla bir çakal gibi olmamalısın...!

Haydi bugünlük yeter bereket versin deyip fazla malda gözün olmadan !
rahmetli annenin sözünden çıkmadan !
Edirne'li üc, bej zabıta gelmeden,
elindeki tek sermayeni ,
ya da;
terliklerini ona geçen seferki gibi kaptırıp,
salya, sümük ağlayıp,
üvey anam duymasın deyip,
onun imana gelmesini beklemeden,
bakkal mahmut'un dükkanının önünden,
kasap Emin dayı'nın sol taraftaki camekanına bakmadan,
manav Osman'ın mis gibi,
burcu burcu kokan elmalarına el sürmeden usul usul,
yol alırken, doğduğun mahallenin çamur deryalarına,
boya sandığının omuzlarında iz yapmasına aldırma be çocuk !
herkes bahtına ne çıkarsa onu yaşar !

Ama;
istiyorsan bırak !
Bırak;
tutma ağzından serbestçe dökülsün okkalı küfürler !
korkma!
kimse seni yadırgamaz seni O varoşlarda..
Ki;
onlarda bilirler ve her gün savururlar böyle hayatın,
gelmişine, geçmişine...!

lakin çocuk !
bana söz ver!
bir daha öyle mahzun ve donuk bakmayacaksın,
o zengin çocukların ardından !
hem;
Ayşe öğretmenin ile Muhsin öğretmenin ne demişler sana !
sen ezbere istiklal marşını okurken !
sen anlatmıştın bana !!
unuttun mu be çocuk !

ne diyormuş Mehmet Akif ?
bir daha söyle çocuk tekrar hatırlayalım, unutmadan !

Korkma sönmez bu şafaklarda yüzen alsansak !
sönmeden yurdumun üzerinde tüten en son ocak !
sen söyle,
ben seni sabaha kadar dinlerim be çocuk !

Daha bitmedik değilmi be çocuk !
hem üzülme şükür ocaklarımız tütüyor daha !
Çanakkale'den , Diyarbakır'a,
sesimizin yettiği kerkük'e, Musul'a,
Şam'a ,Tebriz'e Makedonya'ya Mısır'a Azerbaycan'a tüm Türki cumhuriyetlere,
Avrupa da yaşayan ve tüm Dünya'da sesimi/zi duyan herkese selam olsun..!

Ne Mutlu Türküm diyebilene derken çocuk,
sen üzülme biz yarın sana sahip çıkarız !
sen boya sandığının içine defterlerinle, kitaplarını da koy getir,
biz zabıtalarla görüşürüz !
bir hal ederiz,
ama;
bana söz ver çocuk !
bazı şerefsizler gibi bu vatanın ekmeğini suyunu içip,
adalalardaki çakalların sesini dinlemeyeceksin..!

Ayrıca;
Annem yok diye de yerinme,
senin arkanda koskocaman ANAVATAN'ın var,
onlar seni,
sen istesende,
istemesen de !
farkında olmadan kollar ve gözetirler,
çünkü onların adı Mehmet ,
soyadı TÜRKTÜR....

öyle ki;
onlar !
çakallarla değil !
yalnızca ,
kurtlarla dans yaparlar,
ve ,
yalnızca ,
Türkiye Cumhuriyeti Devleti sınırları içinde, değil !
yurt dışında da yaşarlar..

Çakallar onların varlığını bile, bilmeden !
duymadan !
vatan özlemi ile,
yanıp tutuşurken,
aldığımız her nefesin birisi vatanımızındır deyip,
dudaklarında
çırpınırdı Karadeniz türküsü eşliğinde,
sesimizi duyan var mı diyerek,
hayatı sessiz bir film gibi yaşarlar...?



çobandan sevgilerle...


Bu acizane şiir ne mutlu Türküm diyenlere ,ithaf edilmiştir.