Sessiz Ortaklık

Zamanın en acımasız anı.

Duygularım şuradaki ağacın en tepesinde, 

Rüzgar  sert esse de 

Ulaşamıyorum.

Sahi veda etmemişmiydim buraya 

Yine aynı yerdeyim 

Manzaram aynı duvar,

Yine rüzgar sallıyor yaprağı,

Aynı şarkı kulağımda 

Ama 

Vazgeçmek artık daha kolay gibi

Daha katıyım,

Öfkeliyim,

Çok/ça da kırgınım 

Kırgınlığım ,öfkem kendime.

Duygularım karıştı.

İnandım..

Suyun rengine,

İnandığım şeye aldandım 

Bir deniz taşınan sarıldım 

Ona anlattım,ondan dinledim ve yine ona ağladım. 

Sordum ona dedim ki 

Yaralıyor muyum 

Yaralanıyor muyum? 

Göğsüme yüreğini koyduğunda,nefesim heyecana karışıyor..

Susuyorum, ben... 

Ne zaman sussam elimde bir kağıt,bir kalem yine sana susuyorum ..

Hiç bu kadar sessiz kalmamıştım meğer ne kadar çok içimde tutmuşum herşeyi,

Seni ..  

Kendimi bir kalemin eline bırakmışım ben, susuyorum dedikçe  sayfaya dökülen her sözde beni ele veriyor.. 

Ne kadar isyan ettiğimi belki hiç görmedin, hissetmedin ama okurken bu kadar sağır olmazsın ...

Şunu bil ben seni hep duyorum, bir sokak çocuğunun yüzündeki tebessüm de bile sen varsın.!!