Sessiz Sessiz Ağlıyordu

İçi içine sığmıyordu
Hep koşmak istiyordu
Ve durmadan koşuyordu
Kimse ona yetişemiyordu
Herkesi geçiyordu
Boş şişeleri tekmeliyordu
Top sektiriyordu
En uzağa o sıçrıyordu
En dik duvarlara tırmanıyordu
Bir insan hiç yorulmaz mı
O yorulmuyordu
Birden gerçek kapıyı çalıyordu
Ani bir uyanışa uyanıyordu
Sessiz sessiz ağlıyordu
Çünkü...
Çünkü ayaklarını bulamıyordu
Onları kaybedeli çok olmuştu
Biliyordu...