Sessizliğin Elvedası

/Ses/sizlikte bir ses varmış, yeni fark ettim.../


Diziyorum bu gece harfleri ipe
Ve çekiyorum ipleri delicesine
Ağzımda boğulan kelimeler nedense kifayetsiz...
Hiç birinin kendi ağırlığını taşıyacak mecali yok
Ağzımda sallananların ise
Artık c/esaret gösterebileceği son nefesi yok...


Diziyorum bu gece harfleri ipe
Ve çekmeyi bekliyorum ipleri yine
Fısıldasam kulaklarına sevgi sözcüklerini
Dindirir belki acılarını azıcık da olsa
Dünyanın en kıymetli hazinelerini döksem yoluna
Kandırabilir miyim? Ölümün yeni bir başlangıç olduğuna


Diziyorum bu gece harfleri ipe
Ve çözüyorum ipleri tane tane
Kurtulmayı başaranlar dur duraksız gidiyor
Sanki kopacak hengâmeden haberdar
Ağzıma dolan kelimelerin iç çatışması
İstesem de artık, içimde tutamıyorum


Diziyorum bu gece harfleri ipe
Ve hesap soruyorum, suçlu kim diye?
Can çekişmeleri keyif verirken
Sahte gülüşlerin arsızlığı siniyor tenine
Son çırpınışları sessizlikte kaybolurken
Sensizliğin sessizliğinde ağlamalar duyuyorum gizlice


Diziyorum bu gece harfleri ipe
Beklediğim neden olsun ki! Bir mucize
Söyleyeceklerim bir sonu getirecekse
Arkasındayım, her şey olacağına varsın
Kendime bir sorumlu arıyorsam da
Son sözüm elvedadır artık biliyorsun...


Bazen an gelir, söz ağızda tıkanır
Ne yapsan faydasız
Bazen de dudakların kelimeleri bırakır
Ne yapsan tutulmaz, dönüşü imkânsız
Gariptir yinede
İki hayatı birleştiren kelimeler
Yan yana geldiklerinde
Yazık! Hiç bir şey ifade etmediler...