Sessizliğin Şarkısı

Kör gözleri ağladı, sonra
kavuşunca mavi denize
gördü, alaca karanlıkta
görmeye başlayınca
dünya karanlıktı
Ve o şafak vaktinden beri
tuzlu göz yaşları durdu
bir daha akmadı...

Dili suskun, sonra
kavuşunca cümlelere
okudu, Ay ışığı altında
sayfaları beyaz bir kitap
Ve o seher vaktinden beri
durmadı dili
bir daha susmadı...

Elleri titrek, sonra
kavuşunca kaleme
yazdı boş sayfalara
Ve o tan vaktinden beri
durmadı elleri
bir daha titremedi...

Ve son dileği, sonra
kavuşunca son mekanına
mavi deniz kıyısında
bir ağaç yanında
üstünde gök, ve martılar
çakıl taşları yatağı
toprak yorganı
Ve o fecir vaktinden beri
bir daha nefes almadı
sonsuz sessizlik...



Suskun//