Sessizlik

Beden yorgun ruh hasta


Başımın yükünüyse çekmez olmuş boynum


Çok da kalın olmasa da bu yaşta


Geceyi bölen ses yok nedense


Bir kuytuda sanki

Sanki ıssız bir vadi içinde gece


Kalmış her nesnesi loş şehrin


Kara bir mateme girercesine


Bir yanından bozayım şu sinsi sessizliği


Yaşa başa bakmadan çocukça muzipliği


Ya ıslık ile tınlat


Ya su hortumuyla ıslat


Rastgele önüne her düşeni


Bir an unutup dünü sabahı geçen geceyi


Dalıp gitmeden durduğumdan ileri zamanın


Ve içindeki hüzünlü her hatıranın


Kedere ortak ararken hüznüne eş


Bir tek ortağı olmuş sessizce doğan güneş

Gah hüzünü gah kederi derken ruhum

Dar geliyor kalbime sarmalayan her uzvum

Ansam başka dert anmasam başka meret

Daral geldi gene bak,

Sen Allah'a ben geceye emanet...