Sessizlikteki Sesin
Tam da şimdi....
yalnızlığın ürküten boşluğunda
Uzaktan uğuldayan bir düğün alayı gibi sesin.
İnsan ses özler mi hiç... Özler işte.
Yüzünün fiziki haritası kazılı parmak uçlarıma,
Kirpiklerinin sayısı, tenindeki benler....
sesinin kirli, buğulu, derinden gelen tınısını özledim..
Hayal meyal hatırlıyorum sessiz harflerinin daha da sessiz halini,
Şiirler fısıldarken kulağıma kaybolan sözcüklerini hayal meyal..
Sesini özledim sevgili,
Yüzümde dolaşan parmaklarından,
Derin denizler kadar mavi gözlerinden,
Kucağındaki huzurdan bile çok özledim sesini...
Şimdi senden AŞK dilenmiyorum artık,
Gel diye yalvarmaya gücüm yok artık...
Sadece çok sevdiğim sesini unutmaktan korkuyorum,
Arada hatırlat yeter.....!!!
Özlüyor ne yazık ki 😅
Şiir böyle içten yazilinca d/okunuyor işte. .Güzeldi gerçekten. . Birde; İnsan ses Özler mi hiç. . Özler işte .. Ne deyim ..özluyor tabi.. Özluyor işte. !!!
Beyendim haklisin herkez sevidiğnin sesini unutmasin ister . . . Ne kadar da unutmak istiyorum onu unutmak istiyorum desede . . . Unutmak istemez ama unutmaya çalişir . . . Sonra"da aslinda onu hala sevdiğini onu unutmak istemediğini anlar ama . . . gec kalmiş olur . . . ve onu nekadar"da sevse , özlese ve ona bir saniyelik sarilmak için ömrünü verebilçeğini fark etse bile . . . gec olmuş olur . .
ve sevdiğini unutmamak onu hayata tutaçağina inanir .