Sev Dedi Tanrım Bana

? SEV ? DEDİ TANRIM BANA

Tepelerdeki kar birikintilerine yazdım adını,
İsmini haykırdım Göğün cemaline,
Seni arıyordum susamışçasına ecelime,
Dokunmak istiyordum saçına, yüzüne, tenine.
Ve delicesine,
Ve delicesine sarılmak, gözlerinin derinliğinde kaybolmak,
Senin ateşinde kavrulmak,
Işığında umut kırıntıları,
Yüreğimde... Yüreğimde ateşinin yanıkları,
Yer, gök, Allah sevgimin tanıkları,
Nitekim durmuyor gözlerimin akıntıları,
Aklıma geliyor sevmemek için yaptığın laf takıntıları,
Ama ben...
Camlara vuran her yağmur damlasında sen vardın,
Onlar cama vurdukça ben ? seni seviyorum ? diyordum.
Sonra durup ayağa kalktım.
Sigara paketinden bir sigara alıp, adını üzerine yazdım.
Beni yaktığın gibi seni de öyle yaktım.
Uçup giden dumanla, seni de göndermeyi düşündüm,
Ve yaptım da...
Ama ne bilirdim ki seni her nefeste içime çektiğimi.
Her nefeste içime doluyor, doldukça ciğerimi yakıyordu benliğin.
Sonra gözlerimin kapandığını hissettim yalnızlık durağında beklerken.
Bir otobüs bekliyordum, sensiz ölüme giderken.
Adını sayıklıyordum beklerken,
Göğü yeri birbirine katan bir ses duydum, adınla yanarken.
Tanrımdı gelen seni beklerken.
? Sev ? dedi bana Tanrım ? Sen sadece sev ?
Karşılık beklemeden, kimseyi üzmeden,
Neden sonuç ilişkisine girmeden,
Art niyet aramadan, sevgisizliğe taviz vermeden.
? Sev ? diyordu Tanrım bana ? Sen sadece sev ?
Tertemiz bir çocuk kalbiyle, ana baba şefkatiyle,
Deli bir sevgilinin sevdası ile,
? Sev ? diyordu Tanrım bana ? Sen sadece sev ?
Ben zaten seni seviyordum ki...
Delicesine, dur durak bilmezcesine, sonunu düşünmeden, ölürcesine,
? Sev ? diyordu Tanrım bana ? Sen sadece sev ?
Çağlayanların çığlığında, yağmur bulutlarında, akan sularda sev,
Ama ? Sev ? diyordu Tanrım bana ? Sen sadece,
? Sadece sev yeter ? diyordu.
Duramıyorum, sensiz coşamıyorum,
Tanrımın buyruğu üzere, sadece seviyorum.


HAKAN ÖZBEK