Sevda Sanmışım

Yağmurlar

Aynasıydı gece yarılarımın

Dinmezdi sancıları midemde o sabahların

Bir kabus ortası uyanmıştım

Terli bir kabus ortası

O vakit canavarlar gizlenirdi odamın köşesinde

Birkaç sure ve dua okuyup

Dalardım uykularıma

Kılıcını kuşanmış bir savaşçı gibi

Eyvah, yine mi aynı rüya

Koşardım delicesine

Koşardım fakat ayaklarıma beton gömülü

Ellerim bağlı, dilim mühürlü

Ve başlardı gözlerim yağmaya

Kara bulutlar sinmiş aklımın ufuklarına

Birikmiş içimde, soğumuş, ağırlaşmış

Sonra akmış

Gözlerimden düşenler

Söndürememiş

Kalbimde yananları

Kalbimde yatanları

Kalbimi yakanları

Bir vakit tutmuş elimden biri

Eyvah, kabusa devam mı yoksa

Üflemiş yanan göğsüme yardım edercesine

Bilememişim o zamanlar

Üfleyince büyürmüş yangın

Kesmek lazımmış havayı

Ve ben kapadım ağzımı

Sönsün diye içimdeki yangın

Almamışım tek bir nefes

Göğsüm dumanlı

Gözlerim dumanlı

Çocukken daha patikalarda

Uzaktan seyrederken dumanlı dağlarımı

Heves ederdim zirvelerine dokunmayı

Bir dağ oldum sanırdım

Dağ kadar yükselince

Bilememişim o zamanlar

Dağlar dumanlı olur

Yüzü ayaz, teni soğuk, etekleri yorgun

Bağrı yanık olurmuş

Bir dağ çiçeği açtırmak için

Bin kış geçirmek gerekirmiş

Yağmurlar

Aynasıymış gece yarılarımın

Uçurum kenarında uzanırken

Üzerimden geçen bulutlarmış

Bilememişim o zamanlar

Ben sevda sanmışım