Sevdam B/aşka Gün Çalmıştı

Ben yaşarken görebildiğim kadar yok sayışına
gölgesi olmayan bir ömürden çalıyorum gönüle düşen sevkinle

şimdi şiirlerin gölgesinde oturan bir güzelin seyrine b/akarken
ve aklıma düşlerimle uçup giden rüyaları anımsar rüyalara dalıyorum
geçmişin iz düşümü acıları sevinçleri toplasam bir çuvala sığmıyor
dartmaya kalksam kantardan yüklesem bir tıra yorgun yürek sızısı

seni görsen resmine daldığım anlarda bile duyulmayan sensizlik yankılanır
gözümde hep yeminli sözlere k/anardım
oysa öğrendiğim şey gölgeli yeminlerin olmayışına

yine ölü yaşıyan şiirlerin adamı öldü desinler
inanmam ki
ölü şiir denizinde orada deryalara savrulan deryalara vursun
yüreğine damlayan sevda mürekebin rengi maviye çalardı
çağlayan yürek sesi kalemi yazardı bütün alemin keyfi yerindeyken

yaşamın zor çetin zorluğu güzele ulaşmaksa
bilinmeyenlerin tanımazlığı zor olanı hiç tanımıyoru da çok iyiye delalet değil
sevmek yoktu yaşarken hülyali sözlerin ne altı ne tadı vardı
haykırsam demir kapı kör pencerrsi kapalı kepenkleri bir orman evine benzerdi

mahkumiyetin özgürlüğüydü özlemlerimle kalınca
gerçek bir aşk masalı anlatsam yazsam okunacak adam bulamazsın
zamana oynayan insan çok geç uyanınca rüyalarda unutulurdu

sevdaya aşka gün çalmıştı
hüzünler sevinçler dağıtıyorken ben seni gökte ararken yerdebulmuştum
gözlerimler aradım yollarda kaldı gidenler geri dönmez ki

şimdi gönül ahınla gidiyorsam
yada toprağa yaklaştığım vakit
sen benimle oluyorsun öldüm ki sende ölüver biraz...

kimseler duymasın görmesin yüzümüzdeki hüzünleri
ve gözşlarını görmesinler
utanırım
gerçekkten nedenin sıırrı sevgiye dair hilesiz saf temiz aşkın beraklığına
toplasam hepsini sır dünyası gönüle vurulan taşlardan bir ev yaptırmıştım
sıcak bir yuva acı tatlı günlerin hatırına...

10*07*13*Karataş*