Sevdanın Hüviyeti

Ayrılık okşarken satırları,
her damla bu kadar mı acıtır insanın canını !





Vuruyor bam telime yağdıkça yağmur
harap olan gençliğe ağlıyor gökyüzü
buram buram kokuyor toprak
sahi bu kadar güzel kokmasının sebebi
sevdiklerimizi aldığı için mi !




Yetim kaldı gözlerim
bir mevsim yokluğu gibi yarım kaldım.




Uçsuz bucaksız bir adres elimde
gidiyorum gidebildiğim kadar
dur demeden.
Ölüme terk edilmedim biliyorum
ama ölüme terk edeceğim dünde kalanları..





Dolunay git işine!
Tenimde yakamozların parlamasın bu gece.






Anlatasım var !
Yavaş yavaş geceye sızan sessizliği.




Pişmanlık yakıyordu
içimde sana doğan ne varsa yakıyordu
öfkem çoğaldıkça
gece çekilmez oluyordu
oysa ben hiç kimsenin camına taş atmadım
indirmedim camları yere
kesmedim kırıklarla kendimi.




Korkmadım aşktan,senden korkmadım !




Sessizlik lime lime can alırken bedenimden
yavaş yavaş vazgeçiyordum kendimden
pusuya yatan hain sevdan
esiyordu gönlüme,soğuyordu yangınım
her göz göze gelişimizde
bir çocuk kaçıyordu sanki
koşuyordum peşinden
ne fayda ulaşamıyordum
her defasında kızıyordum kendime.




Tiryakiydim sana bir sigara gibi
bir daha.Bir daha.Bir daha doymuyordum.




Gözlerin mi yanılttı beni
yoksa ben mi yanıldım
bedevi bir aşk çölünde gözlerime mil mi çekmeliydim
öyle mi bakmalıydım sana
ya da haylaz bir çocuk gibi
çalmalı,çırpmalı ellerine mi bırakmalıydım aşk/ı.




Gündüzümü gece eden aşk benden ne istedin !




Kurumuş bir yaprak gibi düştüm yere
oysa ben her uyandığımda
seni seviyorum bırakıyordum doğan Güneşe
seni seviyorum koyuyordum
dilimle kalbimin sessiz köşesine
çünkü korkmuyordum aşk/tan
çünkü korkmuyordum senden
artık korkmuyorum ayrılıktan !




''Ve pes ettiğim zaman hain oluyordu adım sevdanın hüviyetinde''