Sevdanin Rengi

gonul harap, kabul eyledi istemeden vuslati
yari elleri ile beslerken kaybetti ansizin zamani
gozlerine yas dustu uzulmedi yari gulse yeterdi
yar yarenini birakti gitti o zaman uzuntu meyvesini verdi


akil almaz idi olanlar kabulden redde gidince
anlasilan inanmak yanlisti bu guzele
guzel coktan kaybetmisti kendindeki guzeli
artik onun icin de onemsizdi sevdanin rengi

bu siirimi yazarken artik o benimle konusmuyor
siir dilimden dokuluyor buna da kalbim izin vermiyor
yazmak zorundayim ne oldu demeden icimden gelenleri
gidene gule gule denmez ki

elleri elime degmedi desem guler elalem
gozlerinde kalmadim bir an desem
o kendini hapsetmis kendini uzeceklere
gider bir gun bu guzel gule oynaya esarete

anlar kalbim olmek zorunda oldugunu
kotu birsey baslar bende o da sevgisizligin bencilligi
yalniz ben deyisi sineye cekerim bir gun
kirarim bende kalbi aglatirim cirkini guzeli herkesi