Sevdasına Nöbetçi

Dili aşka
Gözü yâre küs
Kucağında ayrılığı
Ruhunda yarasını taşıyan kadınım

Ne zaman
bu sokağın başına gelsem
ölüm artığı düşünceler
karşılarken bedenimi...

Anlamsızlaşıyor bıraktığın
Sesler
İzler
Ve ben

Bana ait olmayan bedenle
Beni sen de bulana dek
Bu sokakları
Bu Caddeleri
Bu çıkmaz sokakları
Yüzlerine maskelerini takan
Geçek sahiplerine bırakıyorum...

Ardımdan gelebilecek kadar güçlüysen
Durma gel!
Ha senli...
Ha sensiz...
Bu aralar susarak gidesim var.

Mesela gecenin hiç olmadık bir saatinde
Yalın ayak
Ayrılıktan kirlenmiş mesafeleri çiğneyerek
Tabanlarımı kanatıncaya kadar koşasım var.

Tutma beni
Tutma beni yokluğuna sürüldüğüm yar

Nefesim kesilinceye kadar
Senin olmadığın
Bu şehirden gidesim var

Koynunda ayrılığı emziren kadınım
Her zaman ki gibi
Gözlerini kapat
Görmeni istemem
Öptüğün dudaklarımdaki tanımsız ölümü...

Üzülme ne olur
Ben payıma düşenlerle yaşamı da öğrendim

Neylersin
Yürek bu
Sevdasına nöbetçi olurken...
.
.
.
Ya sen düşlerimin seyrine geç kaldın
Ya da ben sensiz düş kurmayı başaramadım...