Sevdim Seni Bir Kerbela Susuzluğunda

Ben seni yalnızlığımın saltanatından vazgeçecek kadar sevdim!
ruhumu sensizliğin ayazlarında üşütecek kadar,
yakacak kadar günahlarda kendimi,
unutacak kadar kendi ismimi...

Hasta annemin yatağına kapanıp,
ayaklarını öptüğüm kadar sevdim seni!
Bedirhan kadar!
Umut Baran'ın iri gözlerinde seni arayacak kadar!
Babamın onurlu duruşuydun gözümde,
işte o kadar sevdim ben seni...
gözlerini,ismini,sesini...
sevdim işte herşeyini!

Her uyku öncesi gözlerimi sana kapattım,
sana uyanmaktı bütün çabalarım...
içimde büyürken Kerbela'larım,
gözlerimde Fırat taşıdım
düşsün istemedim
Hüseyin'im kurak toprağa!
-ki her damlam,bin duadan sonra akardı-
ve gözlerin düştüğü yeri yakardı,
ben herşeyini yüreğime alacak kadar sevdim seni!

Soframda içtiğim su bildim gözlerini,
her telâffuzumda,vazgeçilmezim saydım sözlerini
ellerini,
gülüşünü,
sevdim işte herşeyini!

O şafağın intihar saatinde,
başka gözlere dokunan gözlerine tutunacak kadar!
gittiğim her kararın eşiğinden sana dönecek kadar,
onurumu dillerde üç kuruşluk edecek kadar sevdim...
Elimde karaladığın kağıtla bir kasım akşamına mutluluğumu değişecek kadar
Haziranın gündönümünü sen farzedecek kadar sevdim seni!

Sevdim seni temmuz kadar!
Sevdim!
Hiç bilmediğin kadar!