Severken Çöl Yorgunu Sevdam 2

Ey yar
yadigar gönüle düşen göznuru yaşamın anısı
durur b/akar gözlerim seni ararken unutulmaz hüzünler kalırken
hayal meyal görünmeyen içimizde yürüyen sevda yelleri eser

ayrılığın ölümü gözyaşına boyanır
yağan yağmur kış baharı dinlemese de
düştüğü yer toprağın derinliğine karışırken
sevdamın ateşi yürekleri yakar gider

sen yaza dursan yokuşu düşerse yazma dur bekle
ufukta havada görünen yağmur sonrası gökkuşağı sonrası
renklerin tam orta yerinde gözlerin elasına bir nazar boncuğu bağlasam
korkarım aklıma gelen başımdan durursa alıp götürmesin fırtınalı rüzgarlar

ben seni gözlerimle okudum
bir damla endamın aydınlatır yüreğimin sularını

şimdi ben uzak bir şehirin hayvanat bahçesi bakan
ormanı çok olan yüksek bir yerde düşlerimi uzaklara bırakıyorum

özlemin yıllara savurdu senden sonrası hey beyhüde gönlüm divane gezer
düşündüğüm hep yollara acılara gülümsemeye kol kanat yürüdüm

ayları tek tek sevinçli gül bahçelere serptim
günlerimi su gibi b/içtim
anlık düşlerim rüzgarlara savurdum
sonrası içimde sinmeyen yaralarım tazelenirdi

nerde görsem bir sevda süliyeti görünür
ben yanar kanar giderdim

sen eskimeyen ust şair ruhlara bin kez sevgi dağıtan
dilin kaleminle sevgi tomurcuğu salan sevdaların en güzelini bırakırsın denizlere
oysa suya yazılmayan yazıların aşk hikayesi aynı bir bilmece oyunu gibi
hep çoban armağanı teleme çalardı çoban sürüsü dağılmiş vaziyette


kor lara bindi yüreğim açtınğın yaralar sönmeyen maviliklere uçup gittiler
ben ardında gözlerimle seni okuyamadım sevdalı yar demeyi okuyamadım

ben seni her herde ararken gözlerim sensizliğine bir torba dolusu hasret toplarken
ümitsız düş yorgunu sevdaya gözlerimi yola dikince uzak diyarlara uçuyordum

çöl yorgunu sevdama dururken sen ağlayan gözlerini görüyorum
içimdeki yeşeren fıdanlara b/akıyor um
ve çöl vurgunu sevdama kaldıkça hasretinle yaşadım durdum

03*07*13*Karataş*