Sevgili İncir Ağacı

ne zaman bilmem

denizden esen rüzgarlar

aklımdan silecekler seni

bu ay bu yıldızlar dahası

kayıp bir çocuğun

kıyıya vuran süt dişi

gibiydin sevgilim

içimde duruyor senin acın

kaybolmuyor bir türlü

aklın fikrin gönlün

şunun şurası bütün ömrüm

benim ve sevgilimin

göz yaşı şırası

doludur doldur bitmedi

gün batıyor ardından

senin kasabanla

benim köyümün arası

kuş uçumu işte

bir aşk sonrası

ölümüme bakıyorsun

haberin yok

kalemi alınca elime

başlıyorum öykünmelere

en güzel en sevimli en matrak

zamanlardan geliveriyorsun bak

esirikli bir kadın aynalı bir çarşı

kör topal ne varsa başımda

sustayım tan ağarınca

şık duruyor saçlarım

yalandan birkaç gül yüzlü kadına

oysa uzun zamandır

tanımsız nefesler alıp veriyorum

şirin dillilerin sofrasında

ey keser ey sap ne zaman döneceksin

bu yalnızlık cuntasına