Sevgili Paylaşanım

biz yalnız değiliz bu evrende
sen yalnız değilsin

çektiğin acılar ve yaşadığın sevinçlerle

-bir hayat var bizi saran yaşamımıza ortak-

öyle ise
sevmelisin bütün insanları...bütün yaşamları...
ve sevmelisin büyük bir aşkın çıkmaz sokaklarını...

karınca yüreklim
bu kıyısız gecede
yağmurun sesini dinlerken
yani
kirletilmiş bu şehrin yıkanışını seyrederken
senin yaşadığın fakat sana ait olmayan acıların
uçuk yüreğime inceden sızarak dokundu...

çünkü sevgilim değilsin

bir denizin iki kıyısını
soluduğum havayı
ve okuduğum kitapları paylaşanımsın

sende beni böyle düşün...

yaşadıkların seni korkutmasın
düşündüğün gibi yaşamaktan korkmamalısın

terkedilmekten
varmak istediğine varamamaktan

yeterki uzak durma hayatın onulmaz tutkularından
yeterki hiç kimsenin olma...
hiçbirşeyin....

çünkü sen kendinsin ve kendinin olmalısın...