Sevgili Zeytin Ağacı

Sahile uzanan yoldan İğde ağaçlarına

ağlayan bir kadın gibiydi deniz

Med ve Cezir dalgaları içinde yanan Ay

kayıp sevgililer solosu bu mevsimde

Tanrım nefesim ayrılık uluyor dağlarında

gençliğim ağlıyor kız kardeşlerime

sen yoksun ben yokum hiç kimse yok içimde

bir tek Zeytin ağacımdan umutluyum

ölümcül yaralarım olsa da neyleyim

yaşamak zamanla ilgili bir şey değil inanın

bir müddet daha kararana kadar beklemeliyim

kaç cinayetin suç aleti olduğumu bilemeden

kaç kemik kırıldı mezarlarda üstü üstüne biriken

yağın tozun demirin laneti bu dünya

kendinden geçemeyenlerin nefretinden oluşan

kibirli budalalar ordusu doğrusu bu

öyle bir sarmal içinde kaldık ki bilinmez

infazlardan arta kalmış kanlı bir ölüyüm

telaşesinde gönlümün farkına varılamayan

temaşalarda ışıl ışıl bir şehir yangınına dönmüş

metruk binalardan farksız kadınlar için

avuçlarımdan su içerken gagası kırılan kuşlar

uçup gidiverseler ruhumu da götürüverecek gibiydiler

kalsalar bir ömür seninle kaldığım yerde

babamın öldüğü hafta diktiğim ağacın

evimin boyunu geçtiğini görmek hülasa acıdır

oldum olası uzak kaldığım ellerinden

bir yudum su dahi içemeyen ben şimdi anlıyorum tadını

kargatulumba geçip gidiveren bir ömrün

sonlarına yakın bir zaman sarnıcında biriken

eyvahların etrafında yakılan anıların hatıralarıyla

karardıkça güzelleşen meyvesini zeytinin