Sevgime Sadakat Nöbetindeyim

Bir umuttu beklemek....


Umudunu yitirmiş bir hayatın önsözünden sesleniyorum
Kalbe kilit vurmakla çıkmıyoruz insanlıktan
Sevgiye yasak koymak
Bir tebessüme hüküm giydirmek değildi gayemiz
Yokluğunun kahreden yitiminde kaybolup
Sevmeye ihanet etmedik

Gözyaşlarını sakladım omzumda
Güneşin batışında
gözlerinin rengi düşmüştü gözlerime
Ufukta kesişen eller bizim değil miydi yoksa
Ya da
Saçlarının kokusunda meltemler büyütmedik
Bir kadeh kan kızılı şarapta
Yudumlamadık muhabbeti
Hangisi...
Sevmeye ihanet gerektirir

Oysa...
Yokluğundan da sevmek gerek
Varlığında senliğe boğulmuşken
Sensizlikte dirilmeye ne gerek

Varsın
Öldü desinler bir çift ahu bakış uğruna
Yakıp savursunlar küllerimi denizin matemine
Bir ışık huzmesinde yok olmuş sansınlar
Karanlığa düşürsünler senden kalan hatıraları
Yağmurlu bir sabahın gökkuşağında
Bulacaklar aşkla bakan gözlerimi

Umudun adı beklemek...

Sahili döven dalgaların masum sesinden
Besteler biriktirmekmiş yazgım
Akşam güneşinden esinlenip
Kızıl cümleler dökmüşüm beyaz sayfalara
Uçsuz bucaksız ormanların yeşilinden
Ayak basılmamış topraklar yaratmışım
Ve
Sen koymuşum şehrimin adını

Çevir şimdi gözlerini gökyüzüne
Denizi göreceksin
Gri bir bulut engel olacak maviye ulaşmana
Benden sayma
Karartacak bakışlarındaki berraklığı
Ellerin cam kesiği
Sızımı duyacaksın olmadığım mekanlarda
Omzuna düşürdüğün her tel saç
Hesabını soracak ellerimin
Kanayacaksın
Ben sevgime ihanet etmeyeceğim

Sen isimli şehrimde sahilde olurum
Ayak izlerinde
Güneşi batıran gözlerinde nefes alırım

Olur ya
Yaşattığım matemime bir tebessüm olursan
Beni kaybettiğin yerde...
Sevgime sadakat nöbetindeyim