Sevmeleri Yutkunuyorum Yokluğunda

Hiçbir mevsim
seninkinde daha fazla bahar getirmiyor yalnızlığıma
ve hiçbir rüzgar
nefesinden daha şefkatli dokunamıyor saçlarıma.
Üşüyorum,
biraz yanımda kalsana...

Zaten hep,
itiraf edemediklerimizden ibaretti suskunluğumuz.
Gel ne olur
sen yokken sevmeleri yutkunuyorum,
nefesini soluyorum yaşadığın kentin,
uzaktan da olsa karışıyorum kokuna.

Her duamda ilk sıraya koyuyorum seni,
adına bürünüyor tüm kelimelerim,
ve ara ara boynuna sarılıyorum,
tüm günahlarımdan arınırcasına...

Tümcelerim
kifayetsiz değil aslında,
sadece kağıda dökülüyor yutkunduklarım.
Heybemde taşıyorum alevli sözcükleri hep
yalnızlığımın,
lirik senfonisini dinliyorum gramofonda...

Keder kokan gülüşümle,
mevsimler büyütüyorum..
ki üşümesin diye senli kurulan sözcükler
birazcık,
güneş sürüyorum dudağıma.

Tut ki ben hep acıtan şiirler yazıyorum,
tut ki mahşer kadar kalabalık sensizliğim.
Zamansız yağmurlara tutuluyorum,
nefes alışım bile
tereddüt kalıyor yokluğunda...

Kırılıyorum arasıra,
en çokta sol yanımdan.
Kendimle savaşlarım oluyor,
kaybediyorum seni,
gözlerinin mercan yanı geliyor aklıma.

Sonra,
yine sende topluyorum tüm bölünmüşlüğümü.
Varlığınla bin fazla geldiğim hayatta,
yokluğunla paramparça oluyorum.
Ben alışığım kırık dökük hayallere
sen bana aldırma sevgili,
aldırma...

Bir yanı köz,
bir yanı alevdir hep içimdeki ateşin.
Yağmurunu ben seninle seviyorum
karanlığına küstüğüm bu şehrin,
hafiften günaydın bulanıyor akşamıma/

Acım gülüşümden okunuyor,
dinlediğim her şarkı dokunuyor.
Kente yağmur,
gönlüme sevdan düşüyor damla damla...

Üşüyorum,
üşüyorsun,
üşüyoruz birbirimizden uzaklarda /

üç hece, yedi harf
tek başına bir devrimse özlemek,
özledim seni satırlarca.

Hadi çık gel,
hadi kaç gel,
hadi koş gel allah aşkına.