Şeytan Uçurtması

I. Göklerin Laneti

rüzgar, kızıl bir fısıltıyla koptu yerinden

göğün yarısını elleriyle açtı şeytan

içinde iğrenç bir sükut

kanatlarında küfür, kuyusunda kin

uçurtma yerden çok ötede

şeytan, kara iplerden ördü kendi ağıtını

rüzgâr bile eğildi önünde titreyerek

hangi yıldız görebilir bu karanlığı

bir ipte asılıdır çocukluğum, çırpınır

hangi bulut gözyaşı taşır

bir yanım ateş değirmenleri ile savaşırken

rüzgar uçurtmayı mı, yüreğimdeki acıyı mı taşır

II. İpler Kimin Elinde

hangi dilek masum ki bir uçurtmaya denk

ellerim yara, tenimde ölümün kutsal mührü

şeytan bu, bağışlar mı sanırsın tüm oyunları

göğe yükselmek istemez artık düşlerim

beni aşağı çeken sanki günahlarımın bedeli

III Boşluğun Cüceliği

şeytanın tahtı, rüzgârın kör uykusu

hiçliğin en saf yankısıdır suskusu

insanın ezeli yüküdür bu ihtiras

hangi uçurtma taşıyabilir rüzgardaki bu boşluğu

bir kelebeğin kozasında saklıdır sır

kanayan her yara, kabuğunda yeni bir başlangıçtır

yırtılmış göğün kamburunda bir hayalet gibi süzülür

uçurtma, şeytanı çocukluğumdan uzaklara taşır